Tania Saleh is al even een “naam” in de hedendaagse global muziekwereld. Dat komt ondermeer omdat ze een paar platen geleden al werd opgepikt door het Noorse Kirkelig Kulturverksted van de stilaan legendarische Erik Hillestad. Die man heeft met zijn organisatie de voorbije tien of twaalf jaar onnoemelijk veel betekend voor muzikanten van over de hele wereld, die in of om Noorwegen zijn beland, zoals dus ook de Libanese Tania Saleh.

Met haar en haar muziek maakten we een zevental jaar geleden kennis, bij het uitkomen van haar “A few images”-plaat, die nochtans lang niet haar debuut was. Dat situeert zich nog een dik dozijn jaren eerder, zodat je kunt stellen dat Saleh al twee decennia lang aan de weg timmert en met deze plaat aan haar zevende outing toe is. Op muzikaal vlak dan, want de dame is ook actief als grafica en componiste van filmmuziek.

Op deze nieuwe plaat -de titel staat voor “Ten Years after Divorce” neemt zij de positie van de vrouw onder de loep: in landen zoal haar moederland is die allesbehalve benijdenswaardig en moet je, misschien met enige zin voor overdrijving, vaststellen dat voor nogal wat mannen de vrouw een was-, kook- en broedmachine is, zonder al te veel eigengevoelens. Gevolg daarvan is dar vrouwen nogal makkelijk ontmenselijkt worden en weinig tot geen zeggenschap hebben, zelfs niet over hun eigen lijf en leden.

In tien songs -de teksten staan gelukkig ook in het Engels afgedrukt in het CD-boekje- rekent ze, in een vorm die ze zelf als “Indie-Arabic” omschrijft, af met de manier waarop een vrouw, die het heeft aangedurfd een streep te trekken onder een heilloos en uitzichtloos huwelijk, behandel wordt in een land als Libanon, dat ooit nochtans tot de topbeschavingen gerekend werd. Van daaruit trekt ze de thema’s open naar de ruimere wereld, waar zelfbeschikking van de vrouw hoe langer hoe minder als vanzelfsprekend beschouwd dreigt te worden.

Je zou bij zo’n zwaar-op-de-hand liggende thema’s ook veel weemoedige muziek verwachten, maar daarin ligt nu net de sterkte van deze plaat: ze klinkt verrassend lichtvoetig en straalt op die manier veel hoop en sterkte uit. Tania glimlacht, terwijl ze trapt…je moet er de teksten van “Anyone but you”, “I Hate Everything” of “We Are in a Fix” maar op na te lezen: hier is geen mannenhaatster aan het woord, maar wel een zelfbewuste vrouw, die zich bewust is van haar eigenwaarde en die respect eist voor wie en wat ze is.

Door de prachtige orkestratie van de nummers, klinkt de boodschap echter nooit pamflettair of schreeuwerig en is het de waardigheid, die alom regeert. Resultaat is dan ook een erg mooie, diep-persoonlijke plaat van een vrouw die weet wat ze wil en die dat graag op een menselijke, aanvaardbare manier wil kunnen nastreven. Dit gaat dus over universele mensenrechten en is alleen daarom al essentieel en daarenboven heerlijk gezongen.

(Dani Heyvaert)